EDITORIAL: O εξαιρετικός συνεργάτης μας Βασίλης Βογιατζής έχει το χάρισμα να γράφει – ας μου επιτραπεί η έκφραση – “διαχρονικά”! Η διορατικότητά του, σε συνδυασμό με ότι – δυστυχώς – τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή την χώρα, μετατρέπουν τα γραπτά του και τις σκέψεις του σε μικρά “αποσπάσματα” γεγονότων στο χρόνο, που μπορούν να είναι το ίδιο επίκαιρα, όπως και τη στιγμή που “ζωντάνευαν” για πρώτη φορά σε ένα κομμάτι χαρτί.

 

 

 

Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο Δυνατό!

 

 

 

Έχω καταλήξει πλέον. Όσο εσύ κάνεις σχέδια η ζωή γελάει μαζί σου. Μπορεί να νιώθεις άτρωτος την μια στιγμή και την επόμενη, ευάλωτος και μόνος.

 

 

Η ζωή είναι σκληρή. Είναι όμορφη, αλλά σκληρή. Αυτή την άγρια ομορφιά της, είναι που πρέπει να διαχειριστούμε.

 

Είμαι πολύ μικρός για να δώσω μαθήματα ζωής. Τα πράγματα άλλωστε τα αντιλαμβάνεται ο καθένας μέσα από το δικό του πρίσμα, το οποίο είναι απόρροια των βιωμάτων του. Αυτό για το οποίο θέλω να γράψω είναι η σημασία όλων αυτών των επιμέρους γεγονότων που συμβαίνουν και μας προσδιορίζουν σαν ανθρώπους.

 

Έχουμε μια έμφυτη τάση να αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσα από τον πόνο. Ο πόνος υπάρχει καθημερινά γύρω μας, απλά συνηθίζουμε να μην τον οικειοποιούμαστε. Όταν το πρόβλημα μας χτυπήσει την πόρτα, τότε συνειδητοποιούμε την θνητή μας φύση.

 

Δεν έχει να κάνει με τα άτομα, ούτε καν με τις καταστάσεις η αδικία. Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, άλλες φορές είσαι εσύ που οδηγείς άλλες αφήνεις να σε οδηγούν. Κανείς μας δεν έχει συμβόλαιο με την ευτυχία. Αυτό τι σημαίνει;

 

 

Είμαι της λογικής ότι όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαξιώνω οτιδήποτε ενδιάμεσο. Οι λύπες, οι αποτυχίες τα λάθη μπορούν να σε βοηθήσουν να εξελιγχθείς σαν προσωπικότητα και να έρθεις πιο κοντά στον πρωταρχικό σου στόχο: Την ευτυχία! Ή τουλάχιστον την αναζήτηση της.

 

Καμία επιτυχία στην δουλειά δεν μπορεί να αντισταθμίσει μια αποτυχία στο σπίτι. Καμία εφήμερη σχέση μια ριζωμένη αγάπη. Το πρόβλημα με εμάς είναι ότι μας κυριεύει ο εγωισμός και η υποκρισία. Ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε και το αντικαθιστούμε με αυτό που πρέπει. Πάντα έχουμε επιλογή. Πάντα.

 

 

 

Νομίζω ότι το 2012 είναι ένα μεταβατικό έτος για όλους μας. Στο μικρόκοσμο μου το βλέπω καθημερινά. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι πιο αληθινοί τόσο απέναντι στους γύρω μας, όσο και απέναντι στους εαυτούς μας. Ο πόνος θα υπάρχει πάντα στη ζωή. Όπως θα υπάρχει και η χαρά. Κανείς δεν είπε ότι πρέπει να αντιστεκόμαστε στον πόνο. Όσο και να αντιστέκεσαι θα σε νικήσει. Το θέμα είναι να τον οικειοποιείσαι και να τον νικάς. Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

 

Σταμάτα να δουλευείς τόσο, τα παιδιά σου δεν θα είναι πάντα μικρά. Σταμάτα να φοβάσαι να μεγαλώσεις. Δεν μπορείς να το αποτρέψεις. Μην κλαις για κάτι που τελείωσε. Ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος. Κανείς δεν είπε ότι κάτι μπορεί να κρατήσει για πάντα. Μπορεί όμως να κρατήσει για μια ζωή. Η ζωή είναι μικρή ή μεγάλη ανάλογα πως θες να την ζήσεις. Πάντα προτιμούσα την διάρκεια από την ένταση. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ένα πράγμα πρέπει να φροντίσουμε όλοι: Όσο ζούμε, να ζήσουμε!

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο 14o τεύχος του free press περιοδικoύ “Νήσος Κως”