EDITORIAL: O εξαιρετικός συνεργάτης μας Βασίλης Βογιατζής έχει το χάρισμα να γράφει – ας μου επιτραπεί η έκφραση – “διαχρονικά”! Η διορατικότητά του, σε συνδυασμό με ότι – δυστυχώς – τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή την χώρα, μετατρέπουν τα γραπτά του και τις σκέψεις του σε μικρά “αποσπάσματα” γεγονότων στο χρόνο, που μπορούν να είναι το ίδιο επίκαιρα, όπως και τη στιγμή που “ζωντάνευαν” για πρώτη φορά σε ένα κομμάτι χαρτί.

 

 

…Καταστρέψαμε χιλιάδες ψυχές

 

 

Οι άνθρωποι, πρωτίστως θέλουμε να ανήκουμε στο σύνολο. Για να το κάνουμε αυτό, είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε όποια διαφορετική ιδέα και σκέψη έχουμε, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί.

 

 

Ο άνθρωπος προτιμάει να συμπορεύεται με τους ανθρώπους που σκέφτονται λανθασμένα και να υιοθετεί τη γνώμη τους, παρά να μένει μόνος με τη δική του άποψη των πραγμάτων.

 

 

Είναι πολύ ψυχοφθόρο να αντιτίθεσαι στην κοινή γνώμη. Και συνήθως είναι και επικίνδυνο.

 

Όχι μόνο γιατί μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, αλλά κυρίως, γιατί μπορεί να βρεθείς στο περιθώριο, από την οικογένεια σου, από τους φίλους σου, από τους συμπολίτες σου.

 

 

Να μείνεις μόνος, ίσως και να θεωρηθείς τρελός ή θρασύς. Αυτό είναι που φοβάται πιο πολύ ο άνθρωπος. Να μείνει μόνος.

 

Εκπαιδευτήκαμε σαν λαός, στο να καταριόμαστε και να μισούμε ό,τι δε μπορούμε να κατανοήσουμε. Μια κοινωνία χρειάζεται δεσμούς συνεργασίας , πράγμα άγνωστο στον Έλληνα, που έχει μάθει να ενεργεί στο όνομα του «Εγώ» του. Κλέβει το Κράτος, αλλά δικάζει αυτούς που κλέβουν, τα βάζει με τους πολιτικούς ενώ τους ψηφίζει, θέλει να αλλάξει ο Κόσμος, αλλά δεν θέλει να τον αλλάξει αυτός.

 

 

Άνθρωποι παραιτημένοι από την ίδια τους τη ζωή, δυστυχισμένοι, θυμώνουν και βρίζουν, ψάχνοντας υπεύθυνους και αποδίδοντας ευθύνες. Με την συναίνεση μας δημιουργήθηκε ένα κράτος, όπου «τον  τίμιο τον λέμε και μαλάκα». Περιμένουμε «σωτήρες» όλων των ειδών, αρνούμενοι ακόμα και τώρα οποιαδήποτε σοβαρή αυτοκριτική, πράγμα απαραίτητο για να ωριμάσει ένας λαός.

 

Οπότε μοιραία γεννάται το ερώτημα: Τι κάνω; Αφομοιώνομαι από το κοινωνικό σύνολο, κάμπτω τους ηθικούς μου κανόνες και κοιτάω τον εαυτό μου ή παλεύω για τα Πιστεύω μου; Υπάρχει ένα τεράστιο κόστος σε αυτή την απόφαση. Ψυχολογικό κόστος. Γιατί όποια και από τις δύο αποφάσεις και να διαλέξεις, τα βράδια, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κοιμάσαι ήσυχα.

 

 

Στην διαδικασία του να φτιάξουμε αυτό το νησί, καταστρέψαμε χιλιάδες ψυχές. Βρεθήκαμε στο ίδιο μέρος, αλλά δε μάθαμε να ζούμε μαζί. Μοιάζουμε με ένα λεωφορείο που πηγαίνει καρφί στον γκρεμό, ενώ μέσα οι επιβάτες τσακώνονται ποιος θα κάτσει στην καλύτερη θέση.

 

 

Είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει σύγκλιση των απόψεων; Να βρεθεί μια “Χρυσή Τομή”; Προσωπικά, πιστεύω πως όχι. Αν υπάρχει θέληση, αν υπάρχει διάθεση συνεργασίας, όλα γίνονται. Πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις, θρησκευτικά πιστεύω, προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν έχει σημασία που ανήκει ο καθένας μεμονωμένα, αφού όλοι ζούμε στον ίδιο τόπο και ανήκουμε στην ίδια κοινωνία. Γιατί οι επιλογές του καθενός να είναι κατακριτέες; Τι έχουμε να χωρίσουμε σε τελική ανάλυση;

 

 

Πολλά έχουν ακουστεί τελευταία, περί της συμμετοχής των νέων ανθρώπων στα κοινά, περί επανάστασης και ανατροπής. Σκεφτείτε λοιπόν πόσες αναστολές  μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για να μπει στην διαδικασία να λέει ανοικτά την γνώμη του. Να είστε αυστηροί με τους νεότερους, βεβαίως. Το να είσαι νέος, δεν είναι πλεονέκτημα, είναι μια βιολογική φάση, άρα φυσικά και δεν έχεις το ακαταλόγιστο. Να απορρίψετε τις απόψεις των νέων, εάν δεν σας κάνουν. Να το κάνετε όμως αφού τους ακούσετε και με επιχειρήματα.

 

 

Η μόνη αληθινή επανάσταση θα έρθει όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, χωρίς να υποκύπτουμε στο φόβο της κοινής γνώμης. Τι θα πει κοινή γνώμη… ; Όλοι οφείλουμε να έχουμε άποψη για τα πράγματα που μας απασχολούν και πρέπει να την καταθέτουμε. Ακόμη και αν δεν αρέσει σε όλους. Ας συγκρουστούμε. Τόσο με τους συνανθρώπους μας, όσο και με τον εαυτό μας.  Αλλά ας το κάνουμε έντιμα!

 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο 30o τεύχος του free press περιοδικoύ “Νήσος Κως”